Biografieën bijzondere Voorschotenaren
In het centrum van Voorschoten, tegenover de Kruispuntkerk en aan het begin van de Schoolstraat, staat een herinnerbankje. Een plek om bijzondere en markante overleden Voorschotenaren te eren en te herdenken.
Inwoners kunnen dorpsgenoten voordragen voor een plek op dit herinnerbankje. De gemeente plaatst hier plaquettes waarop de naam en eventueel een foto van de bijzondere Voorschotenaar komt te staan. Naast de naam wordt een QR-code geplaatst die linkt naar de gemeentelijke site. Daarop vindt u een uitgebreidere levensbeschrijving.
Op deze pagina leest u wat deze persoon voor Voorschoten heeft betekend.
Ton van der Pol
Voorschoten 18 mei 1958 – Voorschoten 25 maart 2022
Levensgenieter, Sinterklaas-liefhebber en beste vriend van iedere Voorschotenaar
Ton was een echte allemansvriend, en een graag geziene dorpsgenoot. Dankzij wandel- en fietstochten kwam hij overal, groette hij iedereen, en maakte als hij daar zin in had ook een praatje. Met wie, dat deed er niet toe: Ton maakte namelijk met iederéén graag een praatje, tot aan de burgemeester aan toe! Zijn zwaaien ging altijd gepaard met een opgewekte ‘hoi’. Maar als hij er genoeg van had, dan was hij ook altijd weer snel vertrokken, doorwandelend of fietsend naar een nieuwe leuke plek vol vrienden. Hij struinde het hele dorp af, bietste bij verschillende winkeliers in de Schoolstraat een kopje koffie, een colaatje of een koekje, al mocht hij eigenlijk geen koekjes eten vanwege zijn diabetes. Nu wist Ton wel dat hij diabetes had, maar hij koos er liever voor om dat niet te vertellen.
Vrijwilligerswerk
Ton was jarenlang vrijwilliger bij buurthuis Morschwijck in Leiden. Iedere maandagochtend van 9.00-13.00 uur deed hij daar verschillende klusjes, zoals het wegbrengen van oud glas en karton of het aanvegen van de stoep. Soms maakte hij een rondje door de buurt met een prikstok en zak om zwerfvuil op te ruimen. Dit waren echt zíjn speciale klusjes, die door niemand anders werden gedaan. Hij liep altijd fluitend door de wijk, om na het gedane werk met een koffietje en een krantje aan de bar te gaan zitten. En dan kwamen er altijd mensen naar hem toe voor een praatje. Want als Ton er was, betekende dat gezelligheid.
Sinterklaas
Ton was een groot liefhebber van Sinterklaas. Het liefste wilde hij dan ook het hele jaar door over Sinterklaas praten en Sinterklaasliedjes zingen. Daarom maakten zijn beste vrienden met hem de afspraak dat hij pas na de zomervakantie weer over Sinterklaas mocht praten. In de zomer schreef Ton altijd een brief naar de Sint, om te vragen waar en wanneer hij dit jaar zou aankomen. Hij vroeg zijn vrienden dan om papier, een envelop en postzegel. Hoe Ton aan het adres was gekomen zullen we waarschijnlijk nooit weten, maar op de envelop schreef hij een postbusnummer. En elk jaar weer kreeg Ton zowaar een brief terug van de goedheiligman zelf, waarin hij schreef in welke stad en op welke datum de landelijke intocht zou plaatsvinden, en hoeveel pieten hij zou meenemen. En als Sint naar Voorschoten kwam was Ton er ook zeker bij, verkleed als piet. Maar toch wist iedereen meteen dat het Ton was, als hij je begroette.
Tons liefde voor het Sinterklaasfeest was zo groot, dat harmonie Laurentius bij zijn uitvaart sinterklaasliedjes speelde. Er lagen pepernoten en een zwarte Piet op zijn kist.
Levensles
Iedereen in Voorschoten kende Ton, en Ton kende iedereen in Voorschoten. Kwaad kon je hem niet krijgen, heel Voorschoten kende hem als een vrolijke en vriendelijke man. Ton woonde vanwege zijn licht verstandelijke handicap in Dorpszicht, een woonlocatie van de gehandicaptenorganisatie Gemiva. Liefdevol werd hij daar verzorgd. Ton woonde er met veel plezier.
Ton leerde zijn begeleiders, medebewoners en Voorschotenaren altijd dat wie we ook zijn, we ons niet moeten laten beperken door wat we misschien niet kunnen. Accepteer wat je wél kan, en leef en vier het leven vooral groots!